Damnation - Béla Tarr

Béla Tarr maakte een ongrijpbare, melancholieke film over het naderende einde van het communisme. Grijzen en schaduwtinten verlenen deze existentiële film noir-parabel over wanhoop een bijna abstracte schoonheid temidden van regen, modder en huilende honden. Karrer leeft sinds zijn ontslag een teruggetrokken bestaan in een grauw industriestadje op het Hongaarse platteland; zijn avonden brengt hij door in de Titanic Bar: daar staart hij verliefd naar de zangeres, zonder resultaat. Maar de vrouw is al getrouwd. Zo zou de logline of pay-off kunnen luiden voor Béla Tarrs portret van een haveloze man in kommervolle omstandigheden aan de vooravond van de val van het communisme. Zou – want Tarr is niet een regisseur die zijn werk graag samenbalt in eenvoudige oneliners. Het verhaal speelt in zijn films een ondergeschikte rol, de beelden – in zwart-wit – doen het werk, soundtrack en muziek dragen zijn parabels over de mens als een bundel van existentiële wanhoop.